...bo zegary tak szybko tykają. Tam było tak cicho i pusto. Ta czerwień jakby wysysała ostatnie pokłady witalizmu ze wszystkich, co się z nią stykali. To milczenie panujące między ludźmi raniło mocniej niż najgorsza obelga. Tak blisko, a tak daleko. Tak rodzinnie, a zarazem tak obco.
Szczerze mówiąc- uprzejmie przepraszam z góry za tych, co się poczują dotknięci- film ten jakoś znacząco mnie nie poruszył. Muszę przyznać, że umieranie np. w hospicjum człowieka z chorobą nowotworową jest daleko bardziej naładowanym emocjami przeżyciem. Zdziwicie się, ale rzadko jest przerażające i odrzucające. Może też dlatego podświadomie historia ta po prostu mi się nie podobała.